Her uyuduğumuzda rüya görüyoruz. En azından bilimsel olarak. Her gece bizi etkileyen olaylar ve insanlar, bilinç altımız sayesinde ortaya çıkıyor ve bize bir olay yaşatıyor. Rüyaları hatırlamak için özel bir yöntem varsa uygulamak isterim. Uzun zamandır gördüğüm rüyaları hatırlamıyorum çünkü. Sabah kalktığımda hiç rüya görmemiş gibi uyanıyorum. Sebebi gündüzleri çok hayal kurup, gecelere bir şey bırakmamam olabilir mi? O nedenle bugün sizlere müzik ile gündüzleri nasıl rüya görülür onu anlatacağım.
Dream pop diye bir tür vardır, çevirelim: Rüya pop. Vikipedi tanımına göre dream pop itici rock rifleri yerine dokulara ve atmosferik ruh haline yoğunlaşır. Vokaller nefes gibi çıkar, çoğunlukla fısıldarmış gibi söylenir şarkılar. Sözler içe dönük eleştiriler içerir ve doğal varoluşçuluğun izlerini taşır. Özetle herkes için değildir bu müzik. Hop hop dans edemezsiniz, göbek atamazsınız; kızlar kalça kıvırmaz, stadyumları coşturan dream pop grubu hiç görülmemiştir. Farklı bir eğlence anlayışıdır dream pop sevmek, paylaşıma dayanır, aynı hisleri paylaşanları bir araya getirir. Yıkıcı bir tarz bu, yıkıyor milletin ortasına, tutku yükünü, diyesim gelir. Tutkulu, biraz depresif, biraz da sürüden ayrı olmaya öykünenlerin tarzıdır. Daha agresif haline shoegazing denir. Bu müziği yapanlar öyle yakıştırıldığı gibi utangaç olduklarından değil gitar pedallarıyla uğraştıklarından dolayı sürekli yere bakarlar. Bu nedenle "ayakkabı izleyen" diye anıldılar yıllar yılı.
Tarzın en bilinen temsilcileri Lush, Slowdive, My Bloody Valentine. Chapterhouse ise doksanların başında iki albüm yapıp dağıldığından, günümüzde maalesef nostaljik grup olarak anılıyor. Ama yeterince araştırmacı iseniz mutlaka karşınıza çıkacaktır Whirlpool (Türkçesi: girdap, anafor) albümü. Türün güzel örneklerinden biridir. "Pearl" de parlak gitarlar biter, fısıltı vokaller başlar, onlar biter gitarlara geri vokallerin ambiansı eklenir, sonra tekrar fısıltılar gelir ve tekrar parlak gitarlar, sonra tekrar ambians, ve böyle sürüp gider. Tam bir anafor yani. Nakarata ihtiyacı yoktur, "inci" nin. Diğer bir inci de "Mesmerise" dır. "Falling Down" da kendinden önce gelen Madchester tarzına göz kırpıyor grup, ekolu gitarlarla. Gizli kalmış gitar sololar ritmik gürültüyle harman olup gidiyor.
Siz de bugün bir değişiklik yapın ve ana akım medyayı kapatın. Onlar bırakın istediklerini sürüklesin akıntıyla. Siz Chapterhouse' a kulak verip kendi girdabınızı yaratın. Takibi bırakmayın girdabın döngüsünü, geleceği hayal edin, geçmişi unutun, sizi rahatsız edemez artık hiçbir anı. En sonunda özünüze ulaşacaksınız, dönmeye devam sufi gibi, müzik gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder